هشدار شورای عالی تهیه کنندگان درباره نامه نگاری برخی سینماگران برای محمد امامی

محسن تنابنده، مهران احمدی، روح الله حجازی، مهدی کرم پور و محمدحسین مهدویان از شاخص‌ترین سینماگرانی هستند که همراه با این نامه و امضای آن را تکذیب کردند. در ادامه جواد نوروزبیگی که ظاهراً از چهره‌های در نامه بوده، وارد صحنه شد و مدعی شد، صدای اشخاصی که امضای نامه را تکذیب کرده‌اند، موجود است و به احترام‌شان منتشر نشده است. این ادعا با واکنش دو تن از تکذیب کنندگان همراه شد و آنها به خبرنگار «تابناک» گفتند: «اگر صدایی وجود دارد که ما گفته‌ایم نام ما را ذیل این متن درج کنند، لطفاً این صوت‌ها را منتشر کنند.»؛ درخواستی که با سکوت مدعیان همراه بود و بر خلاف ادعاها صدایی منتشر نشد!

در ادامه نیز گروهی از کارگردانان از جمله داریوش مهرجویی، کیومرث پوراحمد، رضا درمیشیان، علیرضا داودنژاد، محسن امیریوسفی و... در نامه‌ای بدون مخاطب، خواستار آزادی گروه‌های دیگری از زندانیان شدند که با اتهامات امنیتی و نظایر اینها مواجه بودند؛ نامه‌ای که طعنه و پاسخی به نامه آن گروه برای آزادی محمد امامی بود و واکنش گسترده‌ای در فضای مجازی داشت و به خوبی نشان داد، گروه بزرگی از اهالی سینما با آن گروه که نامه برای متهم بانک سرمایه نوشته‌اند، همراستا نیستند و مخالف چنین رفتارهایی هستند که به اعتمادعمومی به سینمای ایران ضربه می‌زند.

اکنون شورای عالی تهیه کنندگان سینمای ایران متشکل از چهار نهاد اصلی تهیه کنندگان یعنی «اتحادیه تهیه کنندگان سینمای ایران»، «مجمع فیلمسازان سینمای ایران»، «کانون تهیه کنندگان» و «انجمن تهیه کنندگان مستقل سینمای ایران» نسبت به تبعات این نامه برای سینمای ایران به امضاکنندگان چنین نامه‌ای هشدار داد و از قضا بلیه دهه نود سینمای ایران را «سرمایه‌های بی‌حساب و کتابی» خواند «که به قصد پولشویی وارد صنعت سینما شد».

در اطلاعیه شورای عالی تهیه کنندگان تاکید شده است: «اخیرا نامه‌ای به امضای جمعی از سینماگران در حمایت از یـک متهم به اختلاس و اخلال اقتصادی کشور، خطاب به ریاست محترم قوه قضاییه منتشر شده که موجبات تالم خاطر و نگرانی بخش عمده‌ای از مخاطبان فهیم سینمای ایران را فراهم کرده است. شورای عالی تهیه کنندگان سینمای ایران بر خود فرض می‌داند تا به این دسته از همکاران خود هشدار دهد که اعتماد عمومی مردم عزیز کشورمان به سینمای ایران، کالایی نیست که بشود آن را برای رسیدن به منافع شخصی به حراج گذاشت!»

شورای عالی تهیه کنندگان در ادامه متذکر شده است: «همچنین امضاکنندگان مزبور باید توجه داشته باشند که اصلی‌ترین بلیه دهه نود سینمای ایران، که آن را دچار تنگی نفس کرد، سرمایه‌های بی‌حساب و کتابی بود که به قصد پولشویی وارد صنعت سینما شد و چرخه طبیعی و سالم آن را مختل کرد. بر این مبنا این دسته از دست اندرکاران تولید، توزیع و نمایش فیلم را دعوت می‌کنیم پیـش از آن که نگران متهمین جرایم اقتصادی باشند، به فکر سلامت سرمایه‌های در گردش و مهمتر از آن نگران اعتماد افکارعمومی به سینمای ایران باشند؛ اعتمادی که طی ده‌ها سال تلاش توسط خلاق‌ترین هنرمندان کشور ایران به دست آمده و پاسداری از آن وظیفه همه سینماگران است.»

این نامه که به امضای غلامرضا موسوی، منوچهر شاهسواری، حسین فرح بخش، خسرو امیرصادقی، سیدضیا هاشمی، مهرداد فرید، سیدمحمود رضوی، محمد احمدی، علی آشتیانی اعضای هیات رئیسه شورای عالی تهیه کنندگان است، نشان می‌دهد پیرامون بحث محمد امامی که حمایت از او می‌تواند هزینه حیثیتی برای کلیت سینما در پی داشته باشد، گروهی که آن نامه را امضا کرده‌اند در سینمای ایران یک اقلیت مطلق هستند و تا چه میزان درخواست‌های محل اعتناست و در عین حال یک بازخورد مناسب برای اشخاصی است که قصد داشته باشند در آینده اقدامات مشابهی انجام دهند.